حیف که اوقات ما از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 32

1 حیف که اوقات ما تمام هبا شد عمر گرانمایه صرف چون و چرا شد

2 ما حصلی خود نداشت غیر ندامت حیف ز عمری که صرف مهر و وفا شد

3 آنکه جمٰال تو دید بی دل و دین گشت و آنکه وصال تو یافت بی سر و پا شد

4 یار شد اغیار و روزگار دگر شد روزی کافر مبٰاد آنچه به ما شد

5 دین و دلی داشتیم و خاطر جمعی زلف پریشان و چشم مست بلا شد

6 غیر نکرد آنچه ما ز خویش کشیدیم هجر نکرد آنچه روز وصل بما شد

7 دربدر افتاد و اختیار نماندش از درت آنکو به اختیار جدا شد

8 مرگ رضی موجب ملال تو گردید زنده بلا بس نبود مرده بلا شد