این دل محنت و بلا دیده از جهان ملک خاتون غزل 1240

1 این دل محنت و بلا دیده دایم از دست خود جفا دیده

2 ننشیند به کو شده چه کنم با دل پر زنان و با دیده

3 گر دهد ترک عشق به باشد کاو ز بالای تو بلا دیده

4 دیده ی من به کار می باید بهر دیدار تو مرا دیده

5 دولت وصل تو طبیب دلم درد ما را مگر دوا دیده

6 چه کنم این دل بلاکش من بارها از تو بارها دیده

7 بس عجب آن نگار سنگین دل بر من این ظلمها روا دیده

8 دل مسکین من ز درد فراق چه بگویم که او چه ها دیده

9 ما گدای دریم و تو شاهی شاه همّت هم از گدا دیده

10 سرو نازی تو در سرابستان سرکشی او همه ز ما دیده

11 پاک بازیم در وفاداری بگشاییم بر خطا دیده

12 با خداوند کی وفا کردست بنده ی هندوی بها دیده

13 عقل گفتا به مردم چشمم کاین بلاها دل از شما دیده

14 گرنه پیک خبر شدی دیده کی شدی دل ز دست نادیده

15 گوش باید شنیده نشنیده چشم داریم دیده نادیده

16 اعتمادی مکن به کار جهان کز جهان کی کسی وفا دیده