مرا دلی ست که بر از حکیم نزاری قهستانی غزل 468

1 مرا دلی ست که بر خویشتن بمی‌سوزد چنان که جانم از آن سوختن بمی‌سوزد

2 درون سینه عجب نیست گر بسوزد دل چو از برون تنم پیرهن بمی‌سوزد

3 به نامه شرح فراقش نمی توانم داد که نوک خامه ز دود سخن بمی‌سوزد

4 چنان بسوخته ام در غم جدایی دوست که چرخ را دل بر جان من بمی‌سوزد

5 بسوخت جانم از این پس نفس نخواهم زد ز سوزناکیِ آهم دهن بمی‌سوزد

6 ز آتشِ غم ، نفتِ فراق نزدیک است که هر کجا که نشینم وطن بمی‌سوزد

7 عجب مدار از این سان که گشته ام بر من دلِ نزاریَ کِ ممتحن بمی‌سوزد