روی تو فروغ آفتابست از ابن یمین فریومدی رباعی 429

1 حبذ اطاقی که جفت این رواق اخضرست وز بلندی مر زمین را آسمانی دیگرست

2 منتهای اوج او را کس نداند تا کجاست اینقدر دانند کز ایوان کیوان برترست

1 صبا بهر شکن از زلف او که تاب دهد شکست عنبر سارا و مشک ناب دهد

2 نگار من چو بعزم صبوح برخیزد زمانه چهره بمهر سپهر تاب دهد

1 فروغ صبح سعادت جهان منور کرد نسیم نصرت حق ملک جان معطر کرد

2 فتاد نیک و بد کار خلق با شاهی که در امور جهان ایزدش مخیر کرد