1 بود پند نهم اینت که تدبیر نیارد کردکس با امر تقدیر

2 میفکن پنجه با تقدیر رفته کزان دل گرددت رنجور و تفته

3 هر آن کس را که نیکی سرنوشت است مدام از نیکی خود در بهشت است

4 دگر آن را که بد دادندش از پیش به دوزخ باشد از فعل بد خویش

5 چو دارند از ازل هر یک قراری نباشد هیچ کس را اختیاری

6 چو بارد تیغ در بی اختیاری بنه گردن که تدبیری نداری

7 که سرگردان این مهرند ذرات و زین کار است عقل عاقلان مات

8 درین صحرا که ره زو نیست بیرون به هر چه آید مکن چندین جگر خون

9 متاب از امر فرمان سر، که دانا نمی یارد نهادن زو برون پا

10 چو واقف گشتی از پایان این راه به هر چه آید بگو الحکم لله