آن را که بود درخور افسر از قدسی مشهدی رباعی 371

1 بود ز روی تو روشن به صد دلیل مرا که روز هجر تو باشد شب رحیل مرا

2 ز ناوکت به دلم زخم دیگران به شد پر خدنگ تو شد بال جبرئیل مرا

1 شب نیست کز فراق توام سینه داغ نیست خون جگر به جای می‌ام در ایاغ نیست

2 شکر خیال روی تو گویم، که کلبه‌ام شب زیر بار منت شمع و چراغ نیست

1 وعده وصل ار دهد، صبر تقاضا بس است فایده انتظار، ترک تمنا بس است

2 مرغ گرفتار را، حوصله باغ نیست برگ گلی در قفس، بهر تماشا بس است