1 دهم شب از مه ذوالحجه بود اول شام گذشته هفتصد و پنجاه و چهار ز سال
2 که نامدار جهان پهلوان علی خواجه نهاد روی بدرگاه ایزد متعال
1 حبذا این قصر جانپرور که تا گشت آشکار کرد پنهان رخ ز شرم او بهشت کردگار
2 از لطافت هست تا حدی که جفتش در جهان کس نبیند غیر ازین فیروزه طاق زرنگار
1 مرا ز جور تو ای روزگار سفله نواز بسیست غصه چگویم که قصه ایست دراز
2 بناز میگذرانند عمر بیهنران هنروران ز تو افتاده اند در تک و تاز