1 نقطه دایره لطف دهان تو بود آیت حسن خط مشک فشان تو بود

2 سر به بیماری باریک کشة آخر کار هر که را آرزوی موی میان تو بود

3 پایه همت درویش و سرافرازی او به هوای قد چون سرو روان نو بود

4 آنچنان داد خطت داد نکوئی کز شوق تا به گلبرگ طری جامه دران تو بود

5 بی گل روی تو هر لاله که روید ز گلم بر دلش داغ تو بر سینه نشان تو بود

6 دم آخر که بپوشم از جهان چشم امید همچنان گوشه چشم نگران تو بود

7 ملک دلها ز نو آباد بود به که خراب خاصه ملکی که سراپای از آن تو بود

8 گفته به صورت او مظهر معنیست کمال خود عیانست چه حاجت به بیان تو بود