آن بت که بود رخش از ابن یمین فریومدی رباعی 617

1 دوش این سیمرغ زرین بال یعنی آفتاب گشت در مغرب نهان حتی توارت بالحجاب

2 از شفق شد چرخ مینا گون عقیق افشان چنانک خنجر کیخسرو از خون دل افراسیاب

1 زهی عقیق تو افشانده بر روان گوهر ز شرم روی تو آبیست ناروان گوهر

2 گهر فشانی لعلت چو آیدم در چشم فتد ز چشم من زار ناتوان گوهر

1 زهی بسلسله زلف مشگبار مجعد دل شکسته چون من هزار کرده مقید

2 ربوده گوی لطافت بصولجان سر زلف ز دلبران سهی قد و شاهدان سمن خد