آن بت که بود رخش از ابن یمین فریومدی رباعی 617

1 چه عادتست که انباء دهر هر قومی کرم بلاف ز عهد گذشته وا گویند

2 برانگروه بباید گریست کز پس ما حکایت کرم از روزگار ما گویند

1 که برد رونق کان و که داد خجلت قلزم بجز طغایتمور خان جم دوم بتعظم

2 شهی که پای بر اورنگ خسروی چو رسیدش سپهر افسر منت نهاد بر سر مردم

1 مرا ز جور تو ای روزگار سفله نواز بسیست غصه چگویم که قصه ایست دراز

2 بناز میگذرانند عمر بیهنران هنروران ز تو افتاده اند در تک و تاز