آن را که حسن و شکل و شمایل از همام تبریزی غزل 84

1 آن را که حسن و شکل و شمایل چنین بود چندان که ناز بیش کند نازنین بود

2 وقتی در آب و آینه می‌بین جمال خویش کز روزگار حاصل عمرت همین بود

3 با خود نشین و همدم و هم‌راز خویش باش حیف آیدم که با تو کسی همنشین بود

4 ای دوست آن خیال جوانی بود نه عشق هر دوستی که تا نفس واپسین بود

5 روزی که زین جهان به جهان دگر شوم در جان من خیال تو نقش نگین بود

6 هر جا که می‌روی قدمی باز پس نگر سرها ببین که بر سر روی زمین بود

7 بر آدمی ملایکه انکار کرده‌اند معلومشان نبود که انسان چنین بود

8 کاغذ ز شرم پاره شود بشکند قلم گر صورتت برابر نقاش چین بود

9 چون از لبت همام حدیثی کند تمام ز آب حیات بر سخنش آفرین بود