این بنده که ملک نظم پیوستش بود از محتشم رباعی 37

1 یارب چه مهر خوبان حسن از جهان برافتد گیرد بلا کناری عشق از میان برافتد

2 دهر آتشی فروزد کابی بر آن توان زد داغ درون نماند سوز نهان برافتد

1 بر رخ پر عرق مکش سنبل نیم تاب را در ظلمات گم مکن چشمهٔ آفتاب را

2 گر به حیا مقیدی برقعی از حجاب کن پردهٔ رخ که پیش او باد برد نقاب را

1 کنون که خنجر بیداد یار خونریز است کجاست مرد که بازار امتحان تیز است

2 دلم ز وعدهٔ شیرین لبی است در پرواز که یاد کوه‌کنش به ز وصل پرویز است