نادیدن جمال تو مشکل بود از جویای تبریزی غزل 137

1 نادیدن جمال تو مشکل بود مرا مژگان بهم زدن تپش دل بود مرا

2 آهی که سرکشد ز لبم شاخ سنبلی ست از بسکه دل به زلف تو مایل بود مرا

3 همچون حباب در رفتن ز خویشتن گام نخست دامن منزل بود مرا

4 تا کی توان کشید ترش رویی سحاب در دیده هر صدف کف سائل بود مرا

5 کو نیم قطره خون که نثار رهش کنم خجلت ز دست و بازوی قاتل بود مرا

6 در سینه دل ز فیض تو لای اهل بیت جویا به از هزار حمایل بود مرا