1 ای داورگیتی که بود شهرهٔ آفاق چون مهر فلک هرکه به حان مهر تو ورزد
2 دارد رخم از خون جگر رنگ طبرخون با آنکه بود شعر مرا طعم طبر زد
3 این پارسیان راکه به صد بیت ستودم مسکین تنم از همت این طایفه لرزد
4 صد بیت که هر بیتش ارزد به دوصد ملک گویا بر ایشان به یکی ملک نیرزد