موجود بود گرچه سراپا عاجز از قدسی مشهدی رباعی 408

1 لذت شادی نداند جان چو با غم خو گرفت دشمن عیدست هر دل کو به ماتم خو گرفت

2 دایم از جام بلا زهر هلاهل می‌کشد کی لب عاشق به آب خضر و زمزم خو گرفت؟

1 خلاصی‌ام ز کمند تو در ضمیر مباد اگر اسیر تو نبود دلم اسیر مباد

2 نهفته مهر تو در سینه ورنه می‌گفتم چو صبح سینه چاکم رفوپذیر مباد

1 لب شود ریش ار برد نام دل افگار ما آستین سوزد اگر چیند نم از رخسار ما

2 سبحه بر کف، توبه بر لب، دل پر از ذوق گناه معصیت را خنده می‌آید ز استغفار ما