آرزویی بود و شد از حکیم نزاری قهستانی غزل 265

1 آرزویی بود و شد محو در اوصافِ دوست هیچ ز من مانده نیست هرچه بمانده­ست اوست

2 جامِ می و کنج و یار هر چه دگر جمله هیچ شش جهتِ کاینات بر سرِ این چارسوست

3 موسی و ثُعبان و چوب سامری و عجلِ زر او نکند التفات موسی اگر تندخوست

4 پیشِ من و پشت اگر نیک و بدی می­رود هرچه از آن­جا بود جمله بدی­ها نکوست

5 بی­هده سودا مپز از پیِ نام و حطام مغز تهی می­کنی خیز و برون آز پوست

6 باطنت ار با خداست کعبه خراباتِ تست فقر چو نورِ درون خرقه چو مشتی رکوست

7 قاصر و غالی نیم راهِ مشنّع کجاست مرتبه حدِّ من پیشِ مقصّر غلوست

8 بیش نزاری مرو بر پیِ نفسِ دنی بر زن و در هم شکن سنگ سزایِ سبوست

9 دولتِ من گر ز من باز ستانی مرا از تو همین التماس از تو همین آرزوست

10 گنج به کُنجِ خراب می­نهی و در طلب انجمِ افلاک را کار همین گفت­وگوست