به پایت دوش می‌افتاد از مشتاق اصفهانی غزل 97

1 به پایت دوش می‌افتاد گاهی راست گاهی کج مگر زلف تو بود از باد گاهی راست گاهی کج

2 چمد از آهم آن سروسهی بالا که می‌گیرد به تحریک صبا شمشاد گاهی راست گاهی کج

3 نباشد ز آتش آهش عجب در کندن خارا که گردد تیشه فرهاد گاهی راست گاهی کج

4 اگر باشد وقوف از نیک و بد معمار گردون را گذارد پس چرا بنیاد گاهی راست گاهی کج

5 چمد مشتاق آن شاخ گل و از شوق او هر دم برآید از لبم فریاد گاهی راست گاهی کج