مرا بر در تو سر بندگیست از جهان ملک خاتون غزل 254

1 مرا بر در تو سر بندگیست که از بندگی تو فرخندگیست

2 منم ناامید و به درگاه تو امیدم به روز فروماندگیست

3 چو نرگس سرافکنده ام پیش تو سرافرازیم در سرافکندگیست

4 اگر مؤمنم یا که مجرم چه باک مرا کار با حلقه ی بندگیست

5 به بحر جهان هست گوهر بسی ولی خوبیش در نمایندگیست

6 اگر غمزه اش قاتلم شد چه شد لب لعل تو مایه ی زندگیست

7 نشد خاطرم جمع چون زلف او که سعی وی اندر پراکندگیست

8 چو بید ای دل از باد لرزان مشو ثبات قدم را پسندیدگیست

9 ببین سرو چون هست ثابت قدم ثبات قد او ز پایندگیست