1 هرگز نرسد رشحهٔ کامی به لب ما گردون کر و لال است زبان طلب ما

2 ما همره بختیم و تو همسایه خورشید ساکن نتوان کرد به کافور، تب ما

3 با عشق چه سازد خنکیهای تو زاهد؟ ای زلف، مزن بیهده پهلو به شب ما

4 ای عقل فرومایه، به اندازه قدم نه ما بندهٔ عشقیم، نگهدار ادب ما

5 خورشید حزین آینه در ابر نهان کرد از خیرگی دیدهٔ حیرت نسب ما