دلم را گریه بر مژگان آتش از جویای تبریزی غزل 585

1 دلم را گریه بر مژگان آتش بار می آرد سرشکم راز پنهان را بروی کار می آرد

2 دل غمدیده را آخر هجوم گریه کند از جا چو سیلابی که سنگ از دامن کهسار می آرد

3 ز بس لبریز او شد تنگنای خاطرم جویا نفس از سینه ام بر لب پیام یار می آرد