آن را که دلش به شادی از از قدسی مشهدی رباعی 192

1 تا لبت را میل سوی باده و پیمانه شد باده چون پیمانه از شوق لبت دیوانه شد

2 دل چو افتاد از سر کویت جدا، شد هرزه‌گرد عندلیب یک گلستان جغد صد ویرانه شد

1 وبال جان اسیران مکن رهایی را مده به اهل وفا یاد بی‌وفایی را

2 به مرگ هم نبریدم به هرکه پیوستم کسی نخوانده چو من جزو آشنایی را

1 ز بوی او به دل غنچه ارمغانی هست ز داغ من جگر لاله را نشانی هست

2 به باغ رفتم و داغم چنان که پنداری مرا به غنچه ز دلبستگی گمانی هست