مرا در دل همی آمد که از جهان ملک خاتون غزل 996

1 مرا در دل همی آمد که با عشقت نیامیزم ز دست جور تو جانا به صد فرسنگ بگریزم

2 ولی خیل خیال تو دو اسبه تاختن گیرد کجا باشد مرا یارا که با هجر تو بستیزم

3 اگر خفتم من خاکی به خاک عشق در کویت بدان شرطی بخفتم من که با عشق تو برخیزم

4 به روز حشر بی عشقت ز خاکم گر برانگیزند به جان تو که صد فتنه چو چشم تو برانگیزم

5 چو نقد خاطرم جانا به خاک کوی تو گم شد بگو خاک سر هر کو چرا بیهوده می بیزم

6 چو خاک کوی تو آبم ببرد و داد بر بادم نشانی تا به کی آخر میان آتش تیزم

7 اگر در دست ما باشد ز عمرم جرعه ای باقی به روز دولت وصلت به خاک درگهت ریزم

8 اگر در آتش رخسارت ای جان، جان من سوزد اشارت کن به چشم خود که تا در زلفت آویزم

9 جهانی هست سرگردان ز دست هجر بی پایان بگو تا کی ز هجرانت ز دیده خون دل ریزم