گویند خدا ز روزه راضی است و بس از سعیدا رباعی 92

1 هر که دارد دل چون آینه سیمای تو را می کند خوب ز چشم تو تماشای تو را

2 رم نکردی ز من و رام کسی هم نشدی آفرین باد دل و دیدهٔ بینای تو را

1 پاس گر می داشتم شب های تار خویش را صید می کردم دل معنی شکار خویش را

2 از خیال موی او کردم قلم و آنگه [به چشم] نقش بربستم به خون دل نگار خویش را

1 کرم عام تو با محرم و بیگانه یکی است همچو خورشید که در کعبه و بتخانه یکی است

2 رنجش عاشق و معشوق به هم ساختگی است در حقیقت سخن شمع به پروانه یکی است