1 از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

2 اول غم عشق این همه دشوار نبودهست دوران تو نو ساخته آیین جفا را

3 تا باد صبا بوی تورا درچمن آرد بر داشته هر شاخ گلی دست دعا را

4 باشد همه شب نام خوشت ورد زبانم اصبحتُ علی ٰ ذکرک سرّاً و جهارا

5 گیرم که شکیبد دل ما، رحم تو چون شد؟ بردار نقاب از رخ و بنمای لقا را

6 ساقی کف فیاض تو امساک نداند مگذر ز من تشنه جگر، گرم خدا را

7 درکوی تو دیگر به سرافرازی ما کیست؟ گر عشق کند خاک به راهت سر ما را

8 از زهر عتاب تو دلم چشمهٔ نوش است دادی به شکر غوطه، لب بوسه ربا را

9 غمّازی راز دل عشاق نکو نیست زنهار، درین طرّه مده راه، صبا را

10 عمری ست حزین را کف امّید فراز است امّید که محروم نسازند گدا را