1 ضرورت است جدایی ز دل ستان کردن به خویشتن که تواند وداع جان کردن

2 مرا قبول نمی باشد ارکسی گوید که خو زهم دم دیرینه وا توان کردن

3 چه خوش ترست علی رغم جان دشمن را نظر به روی دل آرای دوستان کردن

4 عذاب دوزخ اهل دل ار بدانی نیست مگر مفراقت یار مهربان کردن

5 بگویمش که دوا چیست هر که می خواهد که رو به دوست کند پشت بر جهان کردن

6 مرا مگوی که بستان خوش است و بلبل مست خموش باز نمی باشد از فغان کردن

7 غنیمت است تو باری برو که خاطر ما نمی رود به تماشای بوستان کردن

8 کسی رود به تفرج که رغبتش باشد نظر به یاسمن و باغ و ارغوان کردن

9 هزار بار بگفتم نزاریا که سفر نه کار توست نباید که امتحان کردن

10 مجال زور نباشد به لاف گاه قوی خطاست دست به سر پنجه در میان کردن