باده گلرنگست و از امیر شاهی سبزواری غزل 144

1 باده گلرنگست و ساقی یار و نوروزی چنین دیده روشن کن بروی مجلس افروزی چنین

2 دوست با ما در مقام خشم و دنبالش رقیب یار ما بد مهر و دنبالش بدآموزی چنین

3 آفتابی بود حسنت، سایه از ما برگفت روزگاری شد که می‌ترسیدم از روزی چنین

4 همچو نای مطربم، با ناله و دردی چنان همچو شمع مجلسم، در گریه و سوزی چنین

5 سینه مجروح شاهی و خدنگ ناز او وان دل صد پاره را هم تیر دلدوزی چنین