جنوم را فزود از بسکه از مشتاق اصفهانی غزل 226

1 جنوم را فزود از بسکه آن رفتار و قامت هم نمیگنجد درین صحرا به صحرای قیامت هم

2 به دیر آ یکره و جامی بکش زاهد چه کیفیت تو را از منبر وعظ و ز محراب امامت هم

3 چنان گر با دلم کاوش کند آن نشتر مژگان چه جای دل که نگذارد بجا از دلت علامت هم

4 نهادم پا در آن بزم و بسر چون شمع می‌لرزم که میدانم نخواهد بود خیر آنجا سلامت هم

5 ندارم شکوه گر با من نپردازد گر آن بدخو نیم شایسته جور و سزاوار کرامت هم

6 رقیبان تیغ بر کف از پی و از پیش ره بسته گذشتن مشکلست از کوی او ما را اقامت هم

7 مده مشتاق پندم بیش از این دیوانه عشقم که از پند کسی عاقل نگردم وز ملامت هم