آزرده چو شد ز از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 39

1 گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست گفتا که زرت چاره اراینت آزست

2 گفتم: نه تو دانی که مرا زر نبود گفتا که برو ، اوام را در بازست

1 هر کرا زلف عنبرین باشد طبع اوبا وفا بکین باشد

2 چون بود بر رخ تو طرّۀ تو نقش چین بر حریر چین باشد

1 زلف تو کان همه سرها دارد گوییا هیچ سرما دارد

2 گرد روی تو چرا حلقه کند گر نه با ما سر سودا دارد؟