نرسیده‌ست به گوش تو مگر از همام تبریزی غزل 134

1 نرسیده‌ست به گوش تو مگر فریادم ورنه هرگز ندهد دل که نیاری یادم

2 در همه شهر چو روی تو ندیدم رویی که بر او فتنه شوی تا بستاند دادم

3 طاقت آمدنم نیست مگر خاک شوم تا از اینجا به سر کوی تو آرد بادم

4 تا رگی در تن من زنده بود می‌ورزم هوس بندگیت وز دو جهان آزادم

5 اشک رازم همه چون باد فرو می‌خواند ور نه من راز تو را پیش کسی نگشادم

6 هر کسی را بود از دوست تمنای وصال من بیچاره به امید خیالی شادم

7 دوش می‌گفت خیال تو که بیچاره همام خوش نیاسود دمی تا قدمی ننهادم