به عرش عزتم جا داده است از جویای تبریزی غزل 106

1 به عرش عزتم جا داده است اقبال خواری‌ها نماند ضایع آخر فیض ضایع روزگاری‌ها

2 چو با تیغ تضرع رو به سویم کرد دانستم که تابد پنجهٔ خورشید را نیروی زاری‌ها

3 به نام خویشتن گیری برات لامکان سیری نهی گر پای استغنا به دوش بردباری‌ها

4 من و در خاک و خون غلتیدن و بی‌طاقتی و غم تو و مژگان خون‌آلود و شغل دشنه‌کاری‌ها