با سرود و آه و ناله میرود از کمال خجندی غزل 331

1 با سرود و آه و ناله میرود اشکم چو رود در پیش مستان محبت این بود رود و سرود

2 عاشقان را در محافل ناله سازد سر بلند مطربان را در مجالت آبرو باشد ز رود

3 با سرشکم دجله و جیحون دو بار آشناست از دو رود دیده ما باد بر باران درود

4 تا چرا نبغ تا خودو زره گردد سپر جنگها شد گاه ما را با زره گاهی بخود

5 شوق بالای تو خون از چشم ما بر خاک ریخت هر کجا سیلی که آمد آمد از بالا فرود

6 گفتم از سیب سمرقندی به و نار خجند با زنخدان و لب چون قند گفتا به نبود

7 گر نگیری چست و چابک سیب سبعینش کمال پیش اهل عشق باشی کاهل زیر و فرود