1 بر سر کوی تو سرها می‌رود جان فدای روی زیبا می‌رود

2 نیست کویت منزل تر دامنان هر که عیار است آنجا می‌رود

3 چون تو پا از خانه بیرون می‌نهی در میان شهر غوغا می‌رود

4 هر که رویت دید یا بویت شنید همچو مستان بی‌سر و پا می‌رود

5 تا نیاید گوهر وصلت به دست آب چشمم همچو دریا می‌رود

6 ز آتش هجران او هر صبح‌دم درد دل‌ها تا ثریا می‌رود

7 مردم آسوده کی دارد خبر ز آنچه بر بیمار شب‌ها می‌رود

8 ما نه مرد چشم و ابروی توییم چون درافتادیم بر ما می‌رود

9 هست مهمان لبت جان همام خوش همی‌دارش که فردا می‌رود