می ده که ز جانم از حکیم نزاری قهستانی رباعی 100

1 غذا چون کنم دردی از آفتاب موافق تر الحق می از آفتاب

2 بیا ساقیا ساغری ده به من که عکسش بریزد خوی از آفتاب

1 با یادِ دوستان ندهد هیچ کس مرا بی یادِ دوستان نرود یک نفس مرا

2 مشتاقِ دوستانم تا می رود نفس هرگز ز سر برون نرود این هوس مرا

1 خوشا مطالعه کردن جمالِ بستان را به موسمی که صبا تازه می کند جان را

2 میانِ باغ خرامان گرفته دست به دست نگارِ سیب ز نخ دانِ نار پستان را