مرا نیست بر خوردن باده باعث از جامی غزل 133

1 مرا نیست بر خوردن باده باعث بجز غفلت از عالم پر حوادث

2 چه جمعیت آید ز گردنده چرخی که بر وضع واحد دوان نیست لابث

3 بده ساقیا می که بی بهره از وی بود در همه شغل لاهی و عابث

4 ازان می که کنیت ابوالطیباتش سزاوار باشد نه ام الخبائث

5 ازان می که سوگند تائب نگردد ز شربش به شرع خردمند حانث

6 ازان می که مغنیست در کسب دانش ز بسط اقاویل و طول مباحث

7 به می صرف کن جامیا هر چه داری مکن صرفه چون ممسکان بهر وارث