وقت مردن هم نیامد بر سر از فروغی بسطامی غزل 319

1 وقت مردن هم نیامد بر سر بالین طبیبم تا بماند حسرت او بر دل حسرت نصیبم

2 درد بی‌درمان عشقم کشت و کرد آسوده‌خاطر هم ز تاثیر مداوا هم ز تدبیر طبیبم

3 شب گدازانم به محفل، صبح دم نالان به گلشن یعنی از عشقت گهی پروانه، گاهی عندلیبم

4 گر سر زلف پریشانت سری با من ندارد پس چرا یک باره از دل برد آرام و شکیبم

5 گاه گاهی می‌توان کرد از ره رحمت نگاهی بر من بی دل که در کوی تو مسکین و غریبم

6 کردمی در پیش مردم ادعای هوشیاری گر نبودی در کمین آن چشم مست دل فریبم

7 تا کشید آهنگ مطرب حلقه در گوشم فروغی فارغ از قول خطیب، آسوده از پند ادیبم