میآید و چهره از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 756

1 ای دل ترا گر آرزوی بیغمی کند آن کن تو نیز موسم گل کاد می کند

2 دانی که آدمی چه کند وقت نو بهار؟ می خوارگی و عاشقی و خرّمی کند

1 رخی چنان که ز خورشید و ماه نتوان کرد خطی چنان که ز مشک سیاه نتوان کرد

2 چگونه بوسه توان زد برای رخ نازک که از لطیفی در وی نگاه نتوان کرد

1 ماه رویا ز غمت یک دم نیست که چو زلف تو دلم در هم نیست

2 زلف و بالای تو تا هم پشتند پشت و بالای کسی بی خم نیست