مرا مسخّر عقل از حکیم نزاری قهستانی غزل 447

1 مرا مسخّر عقل مجاز نتوان کرد که رند را به ستم توبه باز نتوان کرد

2 من آن نیاز کنم در شبی به می خوردن که در نماز به عمر دراز نتوان کرد

3 کجا فسرده دلان را سماع ذوق دهد چو سوز سینه نباشد نیاز نتوان کرد

4 شدم به مسجد و گفتم نماز بگزارم که هم به کُل در طاعت فراز نتوان کرد

5 خیال دوست به من گفت روی برگردان که در دو قبله به یک دل نماز نتوان کرد

6 ملالت از عقبِ عاشقان کنند ولی ز پیش حکیم ازل احتراز نتوان کرد

7 بهشت نسیه نمی بایدم به طاعت نقد که این معامله با اهل راز نتوان کرد

8 به زعم مدعیان ، عیش تازه خواهم داشت که خوز هم دم دیرینه باز نتوان کرد

9 فدای دوست کند جان نزاری و محمود چه جان بود که فدای ایاز نتوان کرد