از عشق مهی چو برلب از نجم‌الدین رازی رباعی 56

1 تا بر سر ما سایهٔ شاهنشه ماست کونین غلام و چاکر درگه ماست

2 گلزار بهشت و حور خار ره ماست زیراک برون کون منزلگه ماست

قال الله تعالی: «اولئک الذین هدی الله فبهد یهم اقتده» ,

و قال النبی صلی‌الله علیه و سلم: «الانبیا قاده و العلما ساده» الحدیث بدانک خداوند تعالی چون طلسم عالم ملک و ملکوت بر یکدیگر بست بواسطه ازدواج روح و قالب انسان این طلسم را چنان محکم نهاد و بندها سخت کرد از هر نوع که هیچ آدمی و ملک بتصرف نظر خویش هر چند بکوشد آن را باز نتواند گشود. زیراک هفتاد هزار بند حجب نورانی و ظلمانی بسته است و اگر بازشایستی گشود روح هرگز در زندان سرای «الدنیا سجن المومن» قرار نگرفتی هیچ پادشاه که کسی را بزندان فرستد در زندان چنان نبندد که زندانی باز تواند کرد. آن طلسم اعظم بخداوندی خویش نهاده بود و کس را بران اطلاع نداده که «ما اشهد تهم خلق السموات و الارض و لاخلق انفسهم». فتاح حقیقی او بود و مفتاح همه بحکم او بود «له مقالید السموات و الارض» با او تواند که بندهای ابن طلسم بگشاید یا کسی که مفتاح بدست او دهد. ,

1 دل کرد بسی نگاه در دفتر عشق جز دوست ندید هیچ را در خور عشق

2 چندان که رخت حسن نهد بر سر عشق بیچاره دلم عشق نهد بر سر عشق