عشق آن تو شد، تواش کجا از قدسی مشهدی رباعی 575

1 بی‌حرز شعله نگذرد از پیش داغ ما پروانه احتراز کند از چراغ ما

2 چون دیده دور شد از تو رنگ نگه پرید تا رنگ می‌رسید شکست ایاغ ما

1 لب شود ریش ار برد نام دل افگار ما آستین سوزد اگر چیند نم از رخسار ما

2 سبحه بر کف، توبه بر لب، دل پر از ذوق گناه معصیت را خنده می‌آید ز استغفار ما

1 آنان که مرا جورکش یار نوشتند بر عاشقی کوه‌کن انکار نوشتند

2 چون تخته اطفال ز دل حرف پریشان هرچند که شستیم دگربار نوشتند