1 بس که در باغ رخت محو تماشا ماندیم بی‌خبر از همه نیک و بد دنیا ماندیم

2 شد تهی دایره عشق تو از بوالهوسان ما چو پرگار بجا بر سر یک پا ماندیم

1 دلا تا چند جویی عزت و اقبال دوران را پی تعبیر تن پامال محنتکرده جان را

2 نمی‌دانی که بر سر می‌بری امروز را تا شب بتا بستان کنی اندیشه برک زمستان را

1 چنان به سوخت شرار غم تو جان مرا که باد می نبرد مشت استخوان مرا

2 تنم ز ضعف چنان شد که کهر با یک دم چون کاه جذب کند جسم ناتوان مرا