آن دوستی قدیم ما چون گشته است؟ از عراقی رباعی 17

1 ای ز فروغ رخت تافته صد آفتاب تافته‌ام از غمت، روی ز من بر متاب

2 زنده به بوی توام، بوی ز من وامگیر تشنهٔ روی توام، باز مدار از من آب

1 بر من، ای دل، بند جان نتوان نهاد شور در دیوانگان نتوان نهاد

2 های و هویی در فلک نتوان فکند شر و شوری در جهان نتوان نهاد

1 دیدهٔ بختم، دریغا کور شد دل نمرده، زنده اندر گور شد

2 دست گیر ای دوست این بخت مرا تا نبیند دشمنم کو کور شد