شود میسر و گویی که در جهان بینم؟ از عراقی غزل 183

1 شود میسر و گویی که در جهان بینم؟ که باز با تو دمی شادمانه بنشینم؟

2 به گوش دل سخن دلگشای تو شنوم؟ به چشم جان رخ راحت فزای تو بینم؟

3 اگر چه در خور تو نیستم، قبولم کن اگر بدم و اگر نیک، چون کنم؟ اینم

4 به سوی من گذری کن، که سخت مشتاقم به حال من نظری کن که، سخت مسکینم

5 ز بود من اثری در جهان نبودی، گر امید وصل ندادی همیشه تسکینم

6 بدان خوشم که مرا جان به لب رسید، آری ازان سبب دو لب توست جان شیرینم