اقبال قاصدی که از حکیم نزاری قهستانی غزل 257

1 اقبال قاصدی که رسد از جنابِ دوست فرخنده طالعی که ببوسم خطابِ دوست

2 ای پیک اگر هزار مهم فوت می‌شود چندان مرو که باز نویسم جوابِ دوست

3 گر دوست را به خونِ محبّان ارادت است گردن نهیم و سر نکشیم از صوابِ دوست

4 با دشمنان که غاشیهء جهل می‌کشند گو دستِ ما و دولتِ پا و رکابِ دوست

5 ای ساقی مسیح صفت بهرِ تشنگان جامی فرست تا بچشند از شراب دوست

6 در سینه حاضرست گر از دیده غایب است بر دوستان حجاب نباشد نقابِ دوست

7 حوضِ بهشت و سایهء طوبا چه می‌کنم گر پرتوی به ما رسد از آفتابِ دوست

8 مقری به بام بر شو و قامت بزن بگوی کز قبله کرد روی نزاری به بابِ دوست