اقبال همائی ست در این کاخ فراخ از مجد همگر رباعی 263

1 حس جهانگیر تو مملکت جان گرفت کفر سر زلف تو عالم ایمان گرفت

2 دل چو نسیم تو یافت جامه به صد جادرید دیده چو روی تودید ترک دل و جان گرفت

1 نیست روزی که مرا از تو جفائی نرسد وز غمت بر دل من تازه بلائی نرسد

2 نگذرد بر من دلسوخته روزی به غلط که در آن روز مرا تازه جفائی نرسد

1 دگر چه چاره کنم عشق باز لشکر کرد به تیغ قهر دل خسته را مسخر کرد

2 قرار یافته کار مرا به هم بر زد سکون گرفته دلم را دگر به هم برکرد