در نامه تو قلم چو گردن بفراشت از مجد همگر رباعی 219

1 چند در دل آتش سود ای جانان داشتن آتش اندر سوخته تا چند پنهان داشتن

2 در پی چوگان و گوی آنچنان زلف وزنخ دل چو گوی افکندن و قامت چو چوگان داشتن

1 چنین شنیدم از آیندگان فصل بهار که کاروان صبا می رسد ز حد تتار

2 با باغ مژده رسانید دوش پیک سحر که می رسد دو سه اسبه سپاه فصل بهار

1 زهی خواجه صدر انجام غلامت خهی خسرو چرخ دراهتمامت

2 تو دستور شرقی و مغرب به حکمت تو مشهور غربی و مشرق مقامت