در نامه تو قلم چو گردن بفراشت از مجد همگر رباعی 219

1 ای خاک ز درد دل نمی یارم گفت کامروز اجل در تو چه گوهر بنهفت

2 دام دل عالمی فتادت در دام دلبند خلایقی در آغوش تو خفت

1 جانا اگرت در دل زایزد خبری مانده ست بخشای بر این بیدل کز وی اثری مانده ست

2 چون بیخبران ما را مگذار دراین سختی گر دردل سنگینت زایزد خبری مانده ست

1 اگر شکایتم از هجر یار باید کرد نه یک شکایت و ده صد هزار باید کرد

2 وگر نثار ره وصلش اختیار کنم نه در اشک که جانها نثار باید کرد