در غمت بی طاقتی سیماب از جویای تبریزی غزل 348

1 در غمت بی طاقتی سیماب آسا جان ماست رفتن از رنگی به رنگی نعمت الوان ماست

2 تا درون ما خم صهبای صدرنگ آرزوست بر جگر دندان فشردن نعمت الوان ماست

3 بسکه برچیدیم با دامن سرشک از چشم تر مردمک چون لاله داغ گوشهٔ دامان ماست

4 من غلام آنکه جویا خاک پای قنبرش قبلهٔ ما کعبهٔ ما دین ما ایمان ماست