1 در مدح تو اگر چه مجالی فسیح بود وین بنده را زبان عبارت فصیح بود

2 چندان که خواستم که کنم نظم مدحتی نه معنی غریب و نه لفظی ملیح بود

3 چون بادپای خوشرو اندیشه گرم کرد از عجز درسر آمد و عیبی قبیح بود

4 گفتی قلم شدست مرا دست با قلم وین از کسل نبود که عجز صریح بود

5 بسیار گرد طبع پریشان برآمدم نه پاسخی بجای و نه عذری صحیح بود

6 تا عاقبت زعقل شنیدم که موجبش این بود و بس که قدر تو بیش از مدیح بود