درین ره گر بترک خود بگویی از عراقی غزل 302

1 درین ره گر بترک خود بگویی یقین گردد تو را کو تو، تو اویی

2 سر مویی ز تو، تا با تو باقی است درین ره در نگنجی، گر چه مویی

3 کم خود گیر، تا جمله تو باشی روان شو سوی دریا، زانکه جویی

4 چو با دریا گرفتی آشنایی مجرد شو، ز سر برکش دو تویی

5 درین دریا گلیمت شسته گردد اگر یک بار دست از خود بشویی

6 ز بهر آبرو یک رویه کن کار که آنجا آبرو ریزد دورویی

7 چو با توست آنچه می‌جویی به هرجا به هرزه گرد عالم چند پویی؟

8 نخستین گم کنند آنگاه جویند تو چون چیزی نکردی ؟ گم؟ چه جویی؟

9 تو را تا در درون صد خار خار است ازین بستان گلی هرگز نبویی

10 پس در همچو جادویی که پیوست میان در بسته بهر رفت و رویی

11 تو را رنگی ندادند از خم عشق از آن در آرزوی رنگ و بویی

12 بهش نه پا درین وادی خون خوار که ره پر سنگلاخ و تو سبویی

13 درین میدان همی خور زخم، چون تو فتاده در خم چوگان چو گویی

14 نیابی از خم چوگان رهایی عراقی، تا به ترک خود نگویی