در راه عشق هر که بمن اقتدا از کمال خجندی غزل 392

1 در راه عشق هر که بمن اقتدا کند باید که سر ببازد و جان را فدا کند

2 دیوانه وار خانه هستی کند خراب هر کو اساس عشق حقیقی بنا کند

3 باری گزیده ایم که در حاصل حیات سر کنیم در سر کارش کرا کند

4 در حق من رقیب اگر گفت تهمشی صاحب نظر هر آینه این افترا کند

5 روزی ز روی لطف نپرسی که این غریب بی ما چگونه میگذراند چها کند

6 وقتی ندانی از سر کویت شنیدمی کوهاتفی که بازم از آنجا ندا کند

7 سی ساله بندگی کمال ار قبول نیست رفت آنچه رفت باز زند ابتدا کند