در ده پسرا می که چمن از سید حسن غزنوی رباعی 26

1 از گریه اگر یکدم سربر کنمی من چون شمع بسی آتش بر سر کنمی من

2 من دست نیارم به سر زلف تو بردن ورنه همه آفاق معطر کنمی من

1 آراستند روضه آرامگاه جان یک سر گشاده شد همه درهای آسمان

2 بگشاده در تحیت کروبیان دهن بربسته در کرامت روحانیان میان

1 مژده عالم را که شاه گنبد نیلوفری آمد از ایوان کیوان سوی قصر مشتری

2 تا پدید آرد ز شاخ بید خط مشک نو تا برویاند ز خار خشک گلبرگ تری