در خاک مرا ز آتش دل گشت از جویای تبریزی غزل 147

1 در خاک مرا ز آتش دل گشت بدن آب شد هممچو حبابم کفن از پهلوی تن آب

2 از هر گل این باغ شمیم جگر آید گویا که ز ابر مژه ام خورده چمن آب

3 چون غنچه بهر قطرهٔ اشکم گل زخمی است برداشته از چاک جگر دیدهٔ من آب

4 از یاد شکرخند تو گردیده ز شبنم گرداب صفت غنچهٔ گل را بدهن آب